از ابتدای خلقت بشریت تاکنون با مـوضوعی به نام شبهه دست و پنجه نرم می کنیم، شبهه یعنی مخلوط شدن بطوری که تشخیص داده نشود، حضرت علی (ع) در تعریف شبهه می فرمایند: «شبهه را شبهه نامیده اند، چرا که باطلی است شبیه به حق». قصد این شبهه به اشتباه انداختن بـشــر است، تشخیص حق از باطل کاریست سخت، اکنون که حق و باطل مخلوط شده اند کــار سـخت تــر خواهد بود.
از مشخصات شبهه این است که «شبیه حق است» که ایجاد کننده آن قصد دارد طرف مقابل را به اشتباه اندازد. شبهه، همیشه همراه دلیل مطرح می‌شود. مثلاً‌ در شبهه‌ای که «توسط ابلیس درباره خلقت آدم مطرح گشت، وی در باب خلقت آدم گفت: آدم را از خاک بیافریدی و من را از نار، و نار را بر خاک مزیت است و در شأن من نیست که به آدم سجده کنم». اگر چه به صورت عام شبهه در مورد هر سؤالی که به قصد منحرف کردن افراد از باور درست خود مطرح می گردد، ولی در فرهنگ دین و در اصطلاح دینی، شبهه یعنى هر اشکال، پرسش یا ابهامى که در برداشت‏ها، تحلیل‏ها، تصمیمات و رفتارهاى مرتبط با سعادت فرد یا جامعه سبب ایجاد خطا و اشتباه در شناخت حق از باطل گردد؛ به عبارت دیگر، شبهه خود را شبیه به حق مى ‏نمایاند و راه شناخت حق از باطل را مشکل، و افراد را دچار شک و تردید مى‏کند.

پایگاه تخصصی شبهه